shtrurar

Nje nga ndjenjat me te pakendeshme eshte ndjenja kur mbrrin me nje pike qe "nuk mund ti besojsh askujt"! Pavarsisht motivet qe mund te jene, pavarsisht karakterin qe kemi, kur arrihet tek kjo pik kjo ndjenje qe te shkakton zhgenjim, pesimizem, demoralizim eshte dicka qe duhet mos e neglizhojm, sepse efektet dhe pasojat mund te jene serioze, afat mesem dhe afatgjate.

Kjo zakonish vjen ne momentet kur parapakisht i ke besuar dikuj, pastaj ai dikush te ka zhgenjy, qoft duke keqperdor besimin tend qoft duke e deshmu te kunderten nga ajo qe pritet nga ai.

Kjo ndoshta eshte edhe me e dhimbesh kur ndodhen me diken ndaj te cilit ose per te cilin edhe je sakrifiku konkretisht, por hic me pak e dhimbeshme eshte edhe per raste te tjere, kur dike e ke mbeshtet, e ke perkrah, e ke ndihmu e ai ate fakt nuk e di, nuk e njeh, e keqperdoren etj.

Kjo mund ti ndodh mjeshtrit me çirakun, mesusesit me nxenesin, hoxhes me taleben, mjekut me pacientin, mua me ty ose ty me mua. Kjo na ndodhen gjitheve kur dikush na zhgenjen dhe kur neve e zhgenjem dikend.

Po pse te ndodhe keshtu, pse te mbrrihet tek kjo pike ku neve te jemi shkaktar i zhgenjimit te dikuj, pse te lejojm dikush te na zhgenjej neve!? Pse ne fakt ti besojm dikuj, pse te presim qe dikush ose nga dikush te plotesoj priteshmerin tone, pse meritojm neve qe dikush te meritoj respektin edhe besimin tone, kush jemi neve!?

A nuk eshte me lehte, nuk jam i sigurt se eshte me mire, qe neve te bejem vete punen tone nese e gjykojm se eshte e drejt duke mos prite nga dikush ta di ate, apo ta vlersoj ate. Sepse nese ai nuk e bene ate atehere zhgenjehemi neve.