Hyra te shtepiza, mbatha kepucet per pune, nxora veglat, dhe e fillava punen, shume pune per te bere, plot plane, ideja gjithashtu, por gjithsesi me rend, punet me prioritet, nje nga nje, avash-avash "qingji behet dash"! (Kjo e fundit, erdh ashtu spontanisht, perderisa e shkruja kete tekst me nje gisht, kot per rime).
Hò andej, e hò kendej, kaloj nje ore! Shikoj andej pari, e zoja ime vec filloj te pergadit ushqimin! Shtroj ne obor, mù te vendi ku karshi kisha kodrat e malet, katundin, ku gjelbimin shihej gjithandej, ku duke e plote si pranvera po merre jehonen, ku shikoja prape lulet e fresketa por te lulezuara edhe me shume, beharin, ku e edhe me teper ndjeja ajrin e fresket, dhe perpara shtruar gjevrek, patlixhan (e di se i thon edhe domate) , djath dhe uje! "A do hash buke!?". "Erdha"! Shkova!
Tash mund te imagjinoni, buk e patlixhan e djath, ne asi ambienti, shkon a!? Bile nuk shkon asgje tjeter! Sa here e themi, nuk duam tjeter, mjafton te kemi vetem "buk me domate", "buk e krip", "buke e djath" per te qene te lumtur! Por sa verte e mendojm, sa vertet duam te jemi te lumtur! Si e perceptojm lumturine neve, cka bejm per ta arritur mirefillte ate!!?
Jane pyetje retorike keto te fundit, e deri sa tu japim pergjigje, une do te vazhdoj si di vete! Keshtu sic e pershkruajta me larte.
No comments:
Post a Comment