RRAFSHE

Pas akashamit, duke prit para oborit te shkolles, rreth e rrotull qarkullojn femije qe presin shoket apo presin kombin qe te shkojn ne shtepi, duke prite edhe une qe te mbaroj ora e fundit e ndrrimit pas dreke, ne menyre pasive degjoj bisedat e tyre, naive por ne te njejten kohe te çilterta konform moshes.

Vajza e dejem enden me telefonat ne dore, dikush me plot krenari e dikush edhe me merzi femirore, ashiqare te pa vetedishem per sfidat e jetes qe i presin, qe eshte edhe gjeja me e mire e kohes tyre.

Pse te merziten apo pse te lodhen me gjera qe nuk u bejn asnje dobi nese i dine prej tash, si per shembull, cfar u duhet ta dine se, kurnise nuk do jese si e kane menduar tash, pse ta çajn koken se a do jesin ketu apo do shkojn 'perjasht'! Apo cfar fati do kene gjate punsimit!?

Keto probleme jane humbje kohe, ata duhet dys ta kene, shume e shume mos merren me ate se ndonje mcus u ka vendu deni note te dobet, as se i ka lavdru kot! Sepse fati i tyre do marre kahjen qe do tu ndikohet me nje doze te madhe nga merita e prindit se si ushqen ata, me halla ose haram, prinderit e tyre mund te jene apo me sakte jane ate qe meritojn ose nuk meritojn suksesin e femijeve, apo rujna Zot mund te behen shaktar qe ata (prinderit) te sprovohen me femijet e tyre.

Prandaj keta djem dhe vajza le te kenaqen pafund ne kete kohe kur asgje nuk nvaret nga ata deri sa te vine ne kohen kur edhe dicka do te nvaret nga ata, eh, tek atehere ndrrohen rolet, edhe do fillojne ta jetojne jeten.