Kjo para se gjithash nenkuptohet se njeriu i duhur me sjelljen e duhur, me fjalet e duhuara, me vullnetin e duhur, me energjine e duhur, ai sjell ne tavolinen tone frutet e te gjitha ketyre atributeve, nga te cilat edhe neve me pastaj kemi dobi.
Kjo ilustrohet mire nga nje metafore qe sillet shpesh ne mesimet e ligjerimit te islamit, kur merret shembulli i njeriu qe hyne ne dyqanin ku shitet misku, edhe nese nuk blen misk, kur del jashte i vjene era e mire, nese hyne ne vendit ku behet qymyri, edhe nese nuk punon aty edhe pse nuk e prek me dore, edhe pasi qe largohet, prap i vjen era thirr'!
Pra, logjikisht e preferuar eshte qe kohen ta harxhojm me njerez te mire, qe te vjelim miresit nga ata, por edhe anasjelltas, te perpiqemi te evitojm shoqerimin me njerez me atribute negative me qellim qe te kursejm veten nga ngarkesat qe sjell ne tavoline injoranca dhe aroganca e tyre, ta kursejm veten nga hidherimi qe e shkakton hilja e mediokritetit te tyre dhe smira qe shperfaqet ne auren e tyre.
Por sidoqofte, mire eshta ta kemi parasyshe se kjo nuk vjen falas, sepse reciprokishte nenkuptohet qe njeriu i mire do te rrin me neve vetem nese neve me auren tone ne minimum mundesojm qe prezenca e njerezve te mire te jete begati per neve, qe nga ata te perfitojme dhe gjithesesi mundesi per ata qe te kontribojne.
No comments:
Post a Comment