Sa eshte pyetje retorike aq edhe eshte nje dilem praktike e perditeshme, sepse neve per cdo dite synojme apo luftojme per dicka, per nje qellim, per nje objektiv, per nje pozite, qe do te na bente te ndjeheni mire, te forte, te vecant!
Dhe natyrisht kur arrim aty, kur jemi aty, duam te qendrojm aty, sepse na frigon kthimi prapa, sepse ne restin me te keq, i kemi thyer shkallet me te cilat jemi ngjitur aty, nuk e kemi menduar mundesin e nevojes per zbritje, kemi qene te dalldisur, edhe natyrisht nà kapen panika, frustrohemi, frigohemi, trishtojm.
Gjithe kete e bejm per gjera dhe qellime edhe te thjeshta, per nevoja elementare qe jane te perditshme dhe banale. E bejm per nevoj ne raste kur edhe jemi te sigurt se ndoshta nuk humbim asgje dhe kur ndoshta e dime se mund te jete me mire pse kemi deshtuar, ku me e dite!?
Por, a thú!? A thú, cka ndodhen kur ne fund te jetes do rezultoj dhe do ta kuptom se e tera, i teri angazhimi dhe vrapimi pas epshit ka qene kote, ka qene fail (deshtim), e thú cfar trishtimi do jete kur egoja dhe gjymtyret tjera do thon: "neve aty ishim, por nuk na shfrytezove sic duhet, kur nuk u falemenderove!" Athu cfar deshprimi do jete ai!? Si thu!?
No comments:
Post a Comment