piKpamje: November 2024

Duke qendruar ulur ne nje karrige druri, syte me ndalen mbi kete pamje te mrekullueshme te Verbgjanit, fshati im i femijerise. Freskia e ajrit, e perzier me aromen e dheut dhe pemeve, me kujton lirine qe ndjeja si nje djalosh malsor. Ne ate kohe, jeta ishte e thjeshte, por plot kuptim. Shkelqimi i çative te kuqe dhe minarja qe qendron si nje kujdestar i heshtur mbi kodrat, me sjell ndermend ditet kur rendja kodrave, i lire si era, pa brengat e botes mbi supe.

Me kujtohet kur rrija mbi guret, me kembet e vogla qe nuk arrinin ne toke, duke enderruar per boten pertej maleve. Çdo shkrep dhe lugine ketu kishte nje histori. Ishte ketu qe mesova se si te lexoj shenjat e natyres, si te kuptoj heshtjen e maleve dhe zerin e eres. Çdo peme, çdo gur me fliste per rrenjet e mia dhe per traditat qe mbanin breza te tere.

Tani, ulur ketu si nje burre i rritur, ndiej se pjese te shpirtit tim kane mbetur te ngulitura ne kete toke, eshte nje ndjenje e çuditshme – nje nostalgji e embel per lirine e atyre diteve, por edhe nje krenari e heshtur qe me kujton se kush jam. Jeta me ka mesuar shume qe nga atehere, por thelle brenda vetes ndiej ende ate djalosh te lire qe rend neper kodrat e Verbgjanit. Ai frymon ende ne mua, duke me kujtuar se asnje vend tjeter nuk mund te me jape ndjesine e perkatesise si ky vend.

Keshtu, ulur ketu, shikoj horizontin dhe falenderoj per çdo kujtim qe kjo toke me ka dhuruar. Sepse, ne fund te fundit, Verbgjani nuk eshte thjesht nje fshat – eshte vete zemra ime.